Старобългарски речник
отрѣшт 
отрѣшт -отрѣшѫ -отрѣшш св 1. Развържа, отвържа гла ма дѣта ... ꙇ абье обрѧштета осьл првѧꙁано  жрѣбѧ съ нмь. ꙇ отрѣшъша прведѣта м е М Мт 21.2 ЗI, А, СК. Срв. Лк 19.30 М З отъвѣштавааше оанъ ... грѧдетъ же крѣпле мене. емѹже нѣсмъ достонъ отрѣшат рамене сапогъ М Лк 3.16 З А СК неѹкроштенї бо беꙁаконю дѣлател҄е. отрѣшвъше поꙗсъ мѹ. власꙑ мѹ вьвꙙꙁашꙙ ... меемь ѹдаренъ бꙑвъ С 61.29 блаженꙑ кодратъ да не вдѣнъ н бѫдетъ. тако просто стоѧ. рее къ анупатѹ повел да мꙙ отрѣшꙙтъ С 107.5 многѹ же асѹ мнѫвъшѹ. повелѣ ꙁꙙт  ꙁ врѣтшта. мьнꙙ ꙗко ѹмрълъ . ꙗкоже отрѣшшꙙ врѣтште. сковъ стꙑ ста простъ С 112.7 2. Прен. Освободя, избавя отрѣш  отъ ѫꙁꙑ сеѩ непрѣꙁннꙑ СЕ 40а 18 Срв. СЕ43b 11 ѡ веле ѹдеса двьна. же дѹша отъ ѫꙁъ сьмрьтънꙑхъ отрѣшъ. же врата адова раꙁвръже С 311.15 благословьнъ грꙙдꙑ. ада съвꙙꙁана покаꙁат. а адама отъ ѫꙁъ отрѣшт С 341.29 Отстраня, премахна. аште маш то до врага свого. стръгн гнѣвъ. цѣл ꙗꙁвѫ. отрѣш враждѫ С 421.27—28 Опростя, освободя от наказание. блюд сꙙ да не простш го.  да не прмеші го въ обьштен.  да не отрѣшш го отълѫенꙗ С 187.15—16 М З А СК СЕ С Гр λύω ἀνοίγνυμι Вж. при отрѣшат Нвб