Старобългарски речник
отврьꙁат 
отврьꙁат -отврьꙁаѭ -отврьꙁаш несв Отварям, разтварям вьсѣкъ бо просѧ премлетъ. ꙇ щѧ обрѣтаатъ. ꙇ тлъкѫщюмѹ отвръꙁаатъ сѧ М Мт 7.8 З А СК семѹ двьрьнкъ отвръꙁаатъ. ꙇ овъцѧ гласъ его слꙑшѧтъ М Йо 10.3 З А врата адова отвръꙁаѭтъ сѧ. съпѧште отъ вѣка ... сѣдѧштеі въ тъмѣ. ꙇ въ сѣні съмрьтьнѣ. велікꙑ свѣтъ прімѣте К 13а 3 Срв. С449.7 Образно. прѣщедрꙑ бже. ꙇ мꙿногомлостве. отвръꙁаѩ прѣстѫѭ ѫтробѫ СЕ 92b 3 отврьꙁат слѹхъ ἀνοίγω τὸν εἵλιγα τῆς ἀκοῆς Връщам слуха на някого он о мѫште ослѣпьꙗхѫ сꙙ. глѹхꙑмъ слѹхъ отврьꙁамъ бѣаше. а онѣхъ срьдьца ожестоена С 399.5 отврьꙁат ѹста a) ἀνοίγω τὸ στόμα Говоря, мога да говоря аꙁъ же ѣко слѹхъ не слꙑшахъ. ї ѣко нѣмь не отвръꙁаѩ ѹстъ своіхъ СП 37.14 Срв. СЕ76b 10 b) Връщам способността на някого да говори словомъ божмъ отвръꙁаатъ ѹста С 277.15 отврьꙁат сѧ М З А СК СП СЕ К С Гр ἀνοίγω ὑπανοίγω παρανοίγνυμι отвръꙁат Нвб Срв отвързвам [се], отвръзвам [се] ОА ВА НТ Дюв НГер ЕтМл БТР АР ДА