Старобългарски речник
останъкъ 
останъкъ -а м 1. Тленни останки сьвѣтъ же сътворьша мѫтел҄ѣ рекоста. сѧ останькꙑ аште сце оставмъ. вьꙁꙙт ѧ мѫтъ крьстꙗн.  напльнт вьсь мръ С 80.25  тако дьн нанаѭштѹ. днае дꙑхаѭште огню прѣдан бꙑшꙙ.  останьц огн҄ьні. вь рѣкѫ вьсꙑпан бꙑшꙙ С 94.13 2. Прен. Бъдещето, предстоящето, остатъкът от живота хран неꙁълобѫ і вждь правотъї. ѣко естъстанокъ (погр. вм. естъ останокъ, Север., с. 48, бел. под линия) кѹ мрьнѹ СП 36.37 ꙁаконопрѣстѫпьнц же потрѣбѩтъ сѩ вькѹпѣ. останьц же неьстівꙑхъ потрѣбѩтъ сѩ СП 36.38 Изч СП С Гр λείψανον ἐγκατάλειμμα останькъ останокъ Нвб останка ж останка ’остатък’ диал ДА