Старобългарски речник
ослабѣт 
ослабѣт -ослабѣѭ -ослабѣш св несв 1. Изтощя се, изгубя силите си отъпѹстт хъ не ѣдьшъ не хоштѫ. да не како ослабѣѭтъ на пѫт М Мт 15.32 З,А, СК. Срв. Мк 8.3 М З ослабѣвꙑ λυϑείς Парализиран, скован тꙑ ослабѣвъшаа тѣлеса съжмаѩ. ꙇ съмрът ꙇꙁгонѧ ... дажд рабѹ твоемѹ семѹ. съдраве СЕ 26b 18 2. Не издържа на нещо, отстъпя, разколебая се днъ же отъ смене ослабѣвъ. протвѫ лютꙑмъ бѣжавъ отде С 92.12 Поддам се, съблазня се. гда же не ослабѣшꙙ скѹшенмъ тѣмꙿ. въ дрѹгꙑ обраꙁъ ѹмꙑшленꙗ прѣде С 87.8 3. Прен. Отслабна, поколебая се такого мѣста ꙁъобрѣст. на н҄емъже готово ѹтѣшенꙗ ослабѣаше. трьпѣн подвꙁаѭштїхъ сꙙ С 92.25 Прен.Загубя се, изчезна. ваша гръдꙑн҄ до коньца ослабѣ. ваша крѣпость ꙁнеможе  погꙑбе С 467.13 Изч М З А СК СЕ С Гр ἐκλύομαι ἐκλύω ἐνδίδωμι ὀκλάζω ἐκλείπω Нвб ослабея НТ НГер ЕтМл ДА