Старобългарски речник
оправьдт 
оправьдт -оправьждѫ -оправьдш св 1. Оправдая, отдам правото някому ꙇ вьс людье слꙑшавъше  мꙑтаре оправъдшѧ ба кръштъше сѧ. кръштенемь оановомъ М Лк 7.29 З сѫд сірѹ і ніштю съмѣрена і ѹбога оправьдте. їꙁъмѣте ѹбога ї нішта. їꙁдрѫкъ грѣшьніъ іꙁбавіте СП 81.3 2. Оправдая, приема за праведен глѭ же вамъ. ѣко вьсѣко слово праꙁдъно. еже аще рекѫтъ лвц. въꙁдадѧтъ о немь слово. вь день сѫдьнꙑ. отъ словесъ бо свохъ. оправъдш сѧ. ꙇ словесꙑ свом сѫдш с М Мт 12.37 З А СК 3. Засвидетелствам истинността на нещо прде снъ лвскꙑ. ѣдꙑ  пѩ  глте. се лвкъ ѣдъца  внопца. дрѹгъ мꙑтаремъ  грѣшънкомъ. ꙇ оправьд сѧ прѣмѫдрость отъ ѧдъ свохъ М Лк 7.35 З.Срв. Мт 11.19 М З 4. Прен. Очистя от грях ї рѣхъ ѹбо въсѹе оправьдхъ сръдьце мое. ї ѹмꙑхъ въ неповінънꙑхъ рѫцѣ моі СП 72.13 не оправьдт a) ἀδικέω Извърша беззаконие, безчестие, неправда; онеправдая  хвалті сѩ съ достоѣньемъ твоімъ. съгрѣшіхомъ съ оці нашімі. беꙁаконъновахомъ і не оправьдіхомъ СП 105.6 b) Изпадна в заблуда, заблудя се обае сѹетъні снве лв лъжві снві лві. въ мѣрлѣхъ не оправьдті СП 61.10 оправьдт сѧ Изч М З А СК СП Гр δικαιόω оправъдт оправдт оправьдіт оправьдті Вж. при оправьдат Нвб