Старобългарски речник
опеалт сѧ 
опеалт сѧ -опеалѭ сѧ -опеалш сѧ св Опечаля се, натъжа се, наскърбя се онъ же то слꙑшавъ опеал сꙙ ꙁѣло С 525.6—7 нъ враеват прходꙙштꙙѧ кꙿ н҄емѹ. братѭ  странънꙑѧ. да не штѫште го  не обрѣтаѭште. оскрьбꙙтъ  опеалꙙтъ сꙙ С 549.4—5  скꙿрьбь отъ того страждꙙ. нколже опеалвъ сꙙ рее ьто. л лцемъ съмꙙтъ сꙙ о плшт же о н҄емꙿ С 557.18 стꙑ опеал сꙙ дѹшеѭ  въсплака глꙙ. ѹ горе мнѣ еда кол гь. мене грѣшьнааго  ѹбогааго въстꙙжетъ. о скръб схъ пршедꙿшхъ къ мнѣ С 568.11 Изч С Гр λυπέομαι Вж. при опеалт Нвб