Старобългарски речник
овьь 
овьь - прил 1. Овчи, който принадлежи на овца горꙑ да вьꙁіграсте сѩ ѣко овьн. ї хлъм ѣко агньц овьї СП 113.6 Срв.СП 113.6 СЕ3b 11 то стъ се пасха. сце рееш ꙗко же овеѭ кръвьѭ двьр помаꙁашꙙ С 417.16 мъноꙁ влъц обьходѧтъ въ одеждахъ овьахъ. овьѧ ѹбо одеждѧ мѫще нъ не  ꙁѫбꙑ  ногът Х IIАб 16, 17 Срв.Мт 7.15 М З А 2. Овчи, който е предназначен за овца въꙁведъ пастѹха овьа га нашего сѹ хса. дарьствовавꙑї на многꙑ  раꙁльнꙑ благодѣт С 179.14 3. Овчи, който се състои от овце їꙁбьра(ра) дада раба своего. ї поѩтъ і отъ стадъ овьіхъ СП 77.70 гла мъ іс ... псано бо естъ поражѫ пастѹха.  раꙁдѫтъ сѧ овьа стада СК Мт 26.31 овьа кѫпѣль ἡ προβατικὴ κολυμβήϑρα Къпалня в Еерусалим при т.нар. Овчи порти, известна под името Витезда естъ же въ ерсмѣхъ на овь кѫпѣл. ѣже нарцаатъ сѧ еврескꙑ втеꙁда. пѧть пртворъ мѫшт М Йо 5.2 овьь дворъ ἡ αὐλὴ τῶν προβάτων Кошара амн амнь (!) глѭ вамъ. не въходѧ двьрьм въ дворъ овь. нъ прѣлаꙁѧ нѫдѹ. тъ тать естъ  раꙁбонкъ М Йо 10.1 З А М З А СК СП СЕ С Х Гр. [ τῶν] προβάτων τοῦ προβάτου Нвб овчи ОА ВА АК НТ Дюв НГер БТР АР ДА