Старобългарски речник
обрѫт 
обрѫт -обрѫѫ -обрѫш св 1. Свържа в свещен съюз вьꙁде же осфъ ... напсат сѧ съ мареѭ обрѫенѫѭ емѹ женоѭ. сѫштеѭ непраꙁдъноѭ М Лк 2.5 З А СК въ шестъ мѣсꙙцъ рее посъланъ бꙑстъ агг҄елъ гаурлъ отъ бога. къ дѣвц обрѫенѣ мѫжѹ ... въꙁвѣсттъ вьсемѹ мрѹ съпасенꙗ С 244.4—5 Срв. С245.20 посъланъ бꙑстъ гаурлъ. обрѫт съꙁъдан. съꙁъдавъшѹѹмѹ  С 244.13 їѡсфов обрѫшꙙ марѭ С 246.25 2. Прен. Обрека, посветя някого да служи на Бога ѣкоже нꙑ ес ѹбѣдлъ обꙑа сътворт. пострѣщ братра къ хѹ пршедъша. можеш л благодѣтѭ хвоѭ. обрѫт братра СЕ 82а 10 обрѫенꙑ Посветен, обручен, който е приел служение на Бога въпрⷭо. можеш л подъѩт обрѫенааго раба гнѣ СЕ 83а 8 М З А СК СЕ С Гр μνηστεύω νυμφεύομαι ἁρμόζω Нвб Срв обруча св обручавам несв остар ЕтМл БТР РРОДД обръки ’годеж’ диал НГер обручение ’годеж’ църк остар НТ