Старобългарски речник
обдьлвъ
обдьлвъ
-ꙑ
прил
1. Който нанася обиди, несправедлив, лош
непъщѹем(ъ) о васⷭ҇ въꙁлюбен. люъша прдръжѧще сѧ спсенѣ. аще тако гл(ем)ъ (не об)длвъ бо бъ
Е
10б 6—7
областѭ велкоѭ. жвѫштхъ въ гробѣхъ. ѧже ѹмѫ обдьлвꙑ непобѣдмꙑ мѫтель. ѹмѫенꙑ отъ бога
С
460.7—8
2.
Като същ.
обдьлв
м
мн
[οἱ] ἄδικοι
Злите, лошите хора
ꙗко да бѫдете снове оцю вашемѹ. нбснѹмѹ. ꙗко слъньце свое сꙗетъ. на ꙁлаго. на добраго. дъждтъ на правьдьнꙑѧ. обдьлвꙑѧ
СК
Мт 5.45
ꙇ нікътоже васъ да не слꙑшітъ тъштім словесꙑ. не любодѣі бо ні клеветьніці. нꙇ обідьлів цсрствіе бжіе наслѣдъствѹѭтъ
К
2а 37
Изч
СК
Е
К
С
Гр
ἄδικος
πικρός
обдл҄въ
обідьл҄івъ
Нвб
Срв
обиден, обидчив
ОА
ВА
АР