Старобългарски речник
нѣкъто 
нѣкъто местоим неопр Някой, някой си ꙇсъ же рее пркоснѫ сѧ мьнѣ нѣкъто. аꙁъ бо юхъ слѫ шедъшю ꙁ мене М Лк 8.46А, СК въсѣкъ бⷪ҇ хра(мъ) (...) (сѧ) нъ отъ кⷪ҇гѡ Е 25б 5—6 въ то же врѣмꙙ бѣ. нѣкꙿто мѫжь въ пѹстꙑн҄ на въстоцѣ. агг҄ельскомъ жтмъ жвꙑ на ꙁем С 191.1—2 цѣсарь же о поставьн епскѹпа ... глагола да поставꙙтꙿ.  нарекошꙙ некꙿтарꙗ нѣгого (погр. вм. нѣкого, Север., с. 202, бел. под линия). мѫжа мента  доброговѣна С 202.12 смѡне мамъ т нѣто решт. дъва длъжнка бѣаста. давъшꙋ ꙁамꙿ нѣкомѹ С 393.21 прдѣте къ мнѣ вс. то нѣкꙿто дъ. нѣкꙿто сѧ подвжѧ Р II 4.30—31, 32 М А СК Е С Р Гр τὶς εἷς нѣкꙿто Нвб Срв някой ОА ВА НТ ЕтМл БТР АР ДА