Старобългарски речник
нщь 
нщь - прил 1. Беден, който живее в нищета аꙁъ же нщъ есмъ і ѹбогъ. гъ прѣетъ м СП 39.18 Срв. СП69.6 прꙁьр на мѧ  помлѹ мѧ. ѣко ноѧдъ  нщь есмъ аꙁъ СЕ 75а 18—19 Срв. СП24.16 онъ же вдѣвꙑ  въ такомъ ншт обраꙁѣ.  въ прътштхъ старца. прѣобдѣ  С 192.2 2. Като същ. нщь, нщь м ед [ὁ] πτωχός, [ὁ] πένης, ὁ ἐνδεής, ὁ πενόμενος, [ὁ] μέτριος Бедняк, сиромах, беден човек слѣп проꙁраѭтъ ... ншт благовѣстѹѭтъ М Лк 7.22 Срв.Мт 11.5 М А тогда раꙁгнѣвавъ сѧ господнъ домѹ. рее рабѹ своемѹ. ꙁд ѩдро на распѫтѣ  стъгнꙑ града. ꙇ нштѧѩ  бѣдънꙑѩ  хромꙑѩ  слѣпꙑѩ въвед сѣмо М Лк 14.21 З А СК нщъ же бѣ еднъ менемъ лаꙁаръ М Лк 16.20 З СК въсѣ елко маш продаждъ  раꙁда нщмъ М Лк 18.22 З А СК аще кꙿто рънцѭ ѹкрадетъ. в҃ лѣта да посттꙿ сѧ о хлѣбѣ о водѣ. а еже естъ ѹкралъ. да дастъ нщмъ СЕ 105а 12 бож псан глетъ. нѣстъ рабъ н свободь. нѣстъ богатъ  ніштъ С 101.26—27 братъ же сътвор ꙗкоже повелѣ мѹ блаженꙑ.  дастъ нштѹѹмѹ. ншт же въꙁемъ ві ꙁлатцъ  сьребрьнꙑ блюдъ отде С 121.4 Смирен, богобоязлив човек. блажен ншт ѣко ваше естъ цстве бже М Лк 6.21 З А СК ѹготова благ(о)стіѭ своеѭ нщюмѹ бъ СП 67.11 нщхъ прл҄юбл҄ень φιλοπτωχία Любов към бедните, нищелюбие нꙑнꙗ врѣмꙙ благопрмьно. ко врѣмꙙ алканꙗ ѹкрашен ко врѣмꙙ нштхъ прлюбьнꙗ свѣтьлость С 356.9—10 М З А СК Е СП СЕ С Гр πτωχός πένης ἄπορος нщъ ншть ніштъ нъсоже несоже ніесоже нсоже Нвб нищ остар ОА ВА АК ЕтМл БТР АР РРОДД Срв Нищи брод МИ Нищаице МИ ЙЗ,БГИ