Старобългарски речник
непрѣклоньнъ 
непрѣклоньнъ -ꙑ прил 1. Непреклонен, твърд, непоколебим, несломим онъ же по обꙑаю свомѹ непрѣклоненъ прѣбꙑстъ. сѫшт же блꙁъ цѣсара. бꙗхѫ  да отъстѫптъ.  не можаахѫ отътръгнѫт го С 192.30 съподоб мꙙ владꙑко. спльнт сꙙ стааго твого дха. даждъ м мѫдрость мѣт. о тебѣ.  непрѣклонънѫ вѣрѫ моѭ съхран С 103.13—14 да ѹбо не гнѣва сꙙ на нꙙ. ꙗко отвръгошꙙ сꙙ тебе. древь. обае стоѧтꙿ непрѣклонн С 110.5 Постоянен, който не се променя. въпрашавъ же ѧ  ѹвѣдѣвъ прлежьно.  непрѣклоньно сповѣдан хъ.  не въꙁмогъ прѣвратт мъ ѹма. повелѣ вест ѧ въ своѧ. ꙁемьѧ  градꙑ С 111.8—9 2. Като същ. непрѣклоньнꙑ м ед ὁ ἀκλινής Непреклонен човек, непреклонният днеⷭ҇ невдмꙑ. вдмъ бꙑваетъ. да нꙑ раꙁѹмьнꙑ себѣ сътвортъ. днⷭ҇е непрѣклоньнꙑ своемѹ рабѹ покланѣетъ сѧ. да нꙑ отъ работꙑ свободтъ СЕ 2а 12 Изч СЕ С Калка от гр ἀκλινής Превежда и гр. ἀκαμπής, ἀμετάβλητος, ἀμετάϑετος непрѣклонънъ непрѣклоненъ Нвб непреклонен ОА ВА Дюв НГер ЕтМл БТР АР