Старобългарски речник
неосѫжденъ 
неосѫжденъ -ꙑ прич прил същ неосѫжденꙑ м За Христос — неосъденият, невинният; този, който не може да бъде осъден того прѣдашѧ архере  кнꙙꙁ на осѫждень сьмрьт ... неосѫжденааго на сѫдшт поставшꙙ. ꙗко осѫдіма прѣдь платомь С 477.6—7 Изч С Нвб Срв неосъждан ОА ВА