Старобългарски речник
нарокъ 
нарокъ - а м 1. Име, наименование лаꙁаре ꙁлѣꙁ вънъ. то пото нарокомъ. да не гласа распѹштена въ мрътвꙑх простръвъ вьсꙙ же въ жѹпштхъ въставтъ. сего дѣлꙿма лаꙁаре грꙙд вънъ. тебе дного нꙑнѣѹ вьꙁъпѭ С 311.4 2. Определение, обяснение же грѣха не сътвор. н обрѣте сꙙ льсть въ ѹстѣхъ го. вьс съ платомъ глаголꙿѫтъ. правьдънꙑ прносꙙште нарокъ. дн же сѫпротвѫтъ сꙙ ждове кремъ хотꙙште стнѫ посѣнт С 433.25 Изч С Гр ὀνομαστί ψῆφος Нвб нарок ВА Срв нарочване, нарочание НГер