Старобългарски речник
мѫтел҄ь 
мѫтел҄ь -ꙗ м Мъчител ꙇ прогнѣвавъ сѧ гь его. прѣдастъ і мѫтелемъ. доньдеже въꙁдастъ вьсь длъгъ сво М Мт 18.34 ЗI А СК беꙁълобенъ сꙑ  благъ. ꙗв сꙙ нама ѹгаст слѫ огꙿн҄ѣ.  ꙗрость мѫтелꙗ аурлана С 6.2 ѹлꙗн же вдꙙшт свого брата огн҄емъ опалꙗема. въꙁъп глагол҄ѫшт. аурлꙗне мѫтелю.  непрѣподобьне ꙿто брата мого ꙁьлѣ мѫш С 13.8—9 глаголаахѫ дрѹгъ къ дрѹгѹ. како ѹбо въꙁможемъ прстѫпт къ таковѹѹмѹ мѫтелю С 215.26—27 Тиранин, неограничен владетел. пробвꙑ жьꙁломь море. ꙇ люд своѩ ногам не омоьшам сѧ проведъшемъ. мѫтелѣ ꙇ воѩ на ба воюѭщѧ СЕ 52b 12—13 мѫтел҄ь же вдѣвъ свꙙтаꙗ. не прмъша врѣда нкакогоже. вьꙁбѣсвъ сꙙ дастъ о н҄ею отъвѣтъ меемъ ѹморт ꙗ С 184.28 М З А СК СЕ С Гр βασανιστής τύραννος ἡγεμών ἀνήρ мѫітель Нвб мъчител ОА ВА АК НГер ЕтМл БТР АР Срв мучител книж остар ВА