Старобългарски речник
мѧкъкъ 
мѧкъкъ -ꙑ прил 1. Който се огъва лесно, мек трѹдъна мꙙ сѫтъ отъ шъствꙗ пѫтьнааго. повелѣ на мꙙкъцѣѣмъ семъ одрѣ пот м С 118.23 Образно. огн҄ь с тво стѹденъ стъ.  желѣꙁа сковрадꙑ мꙙкаша сѫтъ твого срьдьца С 118.20 2. Който не е твърд, който е течен, крехък рѣкꙑ же прісно текѫштꙙ сташꙙ помръꙁъшꙙ. мꙙкъко же стъство водьно. камен подражво прѣтвор сꙙ С 90.9—10 ꙗко се мат ꙙдолюба. подавъш съсъ младеньцѹ. веселтъ сꙙ дѣтштꙋ првлаꙙштѹ мꙙкъкѫ пштѫ млѣка С 312.5 ходте скоꙁѣ нѧ. ѣко скоꙁѣ ьто. дрѹгое мѧкъко СЕ 45b 9 3. Прен. Млад блгввꙶ. жрътвѫ аврамⷧѭ. подъ дѫбомь мамьбрскꙑмь. ꙇ телець мѧкокъ. ꙇ овенъ дръжмъ ꙁа рогъ СЕ 15b 6—7 4. Като същ. мѧкъка, мѧкъкаꙗ ср мн τὰ μαλακά Дрехи от фина материя се же мѧкъка носѧтъ. въ домохъ цср(хъ) сѫтъ М Мт 11.8 З А мѧкъка рꙁа μαλακὸν ἱμάτιον, τὰ μαλακά Дреха от фина материя нъ есо ꙁдете вдѣтъ. лвка л въ мѧкъкꙑ рꙁ облъена М Мт 11.8 З, А.Срв. Лк 7.25 Изч М З А СЕ С Гр ἁπαλός τρυφερός мѧкокъ мѧкькъ мѧккъ Нвб мек ОА ВА АК НТ Дюв НГер ЕтМл БТР АР ДА Срв Мека́та МИ ЙЗ,МИПир