Старобългарски речник
мощьнъ
мощьнъ
-ꙑ
прил
1. Можещ, способен
моштенъ стъ отъ мѫкъ ... ꙁбавт мене
С
153.13
моштьнъ сꙑ прѣложт сꙙ не ра
С
414.18
вь семь бо обрѣтамъ ... покаанꙗ слѫ. толко могѫштѫ ѹ ловѣколюбвааго ба. ꙗко не тььѭ отъ самѣхꙿ тѣхъ. адовъ вратъ. нъ отъ рода огньнааго мѫкꙿ схꙑттъ (!) ловѣка. нъ большаꙗ прьвааго благааго нрава. моштьна обавт
С
514.5
бѣдьно же необрѧштемо дшѫ моштьнѫ оесꙑ многꙑ
ЗЛ
Iб 13
2. Възможен
аште л вол҄еѭ вьсе моштьно справт. волꙗ мѹ бѣ дана
С
414.3
С
ЗЛ
Гр
δυνατός
δυνάμενος
моштенъ
Нвб
мощен
ОА
ВА
НТ
Дюв
НГер
ЕтМл
БТР
АР
ДА