Старобългарски речник
млъ 
млъ -ꙑ прил млъ бꙑт [комѹ] σπλαγχνίζομαι [ἐπί τινα] Мил съм някому, пораждам съчувствие, състрадание, жалост у някого млъ м естъ народъ. ꙗко треті днь прсѣдтъ м.  не мѫтъ есо ꙗст СК Мт 15.32  шедъ съ вдѣ народъ мъногъ. ꙇ мл емѹ бꙑшѧ. ꙁане бѣхѫ ѣко овъцѧ не мѫштѧ пастꙑрѣ. ꙇ наѧтъ ѹт ѩ мъного М Мк 6.34 З еще же емѹ далее сѫштю. ѹꙁьрѣ  отецъ его.  млъ емѹ бꙑстъ. ꙇ текъ нападе на вꙑѭ его  облобꙑꙁа  М Лк 15.20 З А СК млъ сѧ дѣꙗт [комѹ] δέομαί [τινος] Желая, предизвиквам милосърдието, състраданието на някого към себе си тебѣ сѧ мл дѣемъ. тѧ молмъ влко клюⷠ҇е СЕ 61b 15 тѣмьже  аꙁъ млъ сѧ дѣѭ бѹ. прпадаѩ т ое СЕ 68b 24 нъ аще сповѣдаѩ сѧ. млътѹетъ сѧ (погр. вм. млъ т сѧ дѣетъ, Нахтигал, с. 194, бел. под линия) своемѹ господнѹ. да покрꙑѭтъ сѧ емѹ дѣла его. ꙇ млость ѹлѹтъ СЕ 68b 20 прош(.) ѿ тебе.  (м)лъ сѧ дѣѩ прпа(...) Р VII 3.20 Изч М З А СК СЕ Р Нвб мил ОА ВА АК НТ Дюв НГер ЕтМл БТР АР ДА