Старобългарски речник
маньтца 
маньтца -ѧ ж Мантия, наметка, връхна дреха [образно] браⷮ҇ наⷲ҇ сь. одѣетъ сѧ въ маньтцѭ неꙁълобью СЕ 97а 17—18 вь ньже обраꙁъ облѣе сѧ. слоѭ твоеѭ. рꙁѫ же правьдѣ пособѹѩ ... а маньтцѭ одѣне нестьлѣнью одѣѩ сѧ СЕ 99а 12 Изч СЕ Гр παλλίον περιβόλαιον Нвб Срв мантица ’част от женска носия’ диал ДА мантия ОА