Старобългарски речник
крь 
крь -а м 1. Крясък, вик, шум жвѫшт бо вь нк҄естѣмъ градѣ. ѹжасъше сꙙ отъ бꙑвъшааго кра  вьпл҄ѣ С 108.29 дн же сѫпротвꙙтъ сꙙ ждове. кремъ пьрꙙште сꙙ С 433.26 ождахъ сътворт вно. сътвор же трьн. а не правьдѫ. нъ кръ пѹстошънъ. вноградъ ждовъскъ. плодъ прносꙙ кръ С 433.29—30, 434.1 нъ їѡсфъ вь сьнѣхъ стнѫ вдꙙшт. ждовъскомъ кремъ. сѫпротвь сьвѣдѣтел҄ьствѹѭшт. лѣпо бо мъ бѣ женоѭ побѣжденомъ бꙑт С 434.15—16 въꙁдвгошꙙ хъ содомъскꙑ кръ С 435.14 2. Вопъл, плач, оплакване тѣмꙿже кръ велкъ сътворьшемъ на мноꙁѣ асѣ С 108.22 Изч С Гр κραυγή ὀλολυγμός кръ Нвб крич ’вид скакалец, който издава силен звук’ диал ДА