Старобългарски речник
ноѧдъ 
ноѧдъ -ꙑ прил 1. Единороден, единствен се ꙁношаахѫ ѹмерошъ снъ ноѧдъ матер свое М Лк 7.12 З А дъшт ноѧда бѣ емѹ М Лк 8.42 З А СК прꙁър на снъ мо. ѣко ноѧдъ м естъ М Лк 9.38 З А СК вдѣхомъ славѫ его. славѫ ѣко ꙇноѧдаего отъ оца З Йо 1.14А тако бо бъ вьꙁлюб мра. ѣко сна своего ноѧдааго дастъ М Йо 3.16А, СК ѣко тꙑ дръжш.  црствѹеш на насъ. бъ  ꙇноѧдꙑ тво снъ СЕ 56b 1 ꙇ да ѹслꙑштъ блаженъ гласъ. ноѧдааго сна твоего  ба нашего СЕ 101b 22 еже сътворілъ естъ. ꙇноѧдꙑ снъ бжі. тожде і тꙑ створі К 9а 35 вѣроват же мѹ ꙗко богъ стнънꙑ.  отецъ сноу ноꙙдѹ С 28.18 въдовц ко ѹбоꙁѣ снъ ноꙙдъ ... влъкъ пршедъ обрѣте ...  въсхꙑтвъ  отде С 43.12 2. Самотен пріꙁърі на мѩ і помілѹі мѩ ѣко іноѩдъ і ніштъ есмь аꙁ(ъ) СП 24.16 Срв. СЕ75а 18 ѹстро дшѫ моѭ отъ ꙁълобꙑхь. отъ левъ іноѩдѫѭ моѭ СП 34.17 М З А СК СП СЕ К С Гр μονογενής ꙇноѧдъ ноꙙдъ іноѩдъ Нвб Ø