Старобългарски речник
ꙁъвань 
ꙁъвань -ꙗ ср 1. Зов, призив гі. раꙁѹмѣі ꙁьванъе мое. вънъм гласъ молітвꙑ моеѩ СП 5.2 не ꙁабꙑ ꙁьваньѣ ѹбогꙑхъ СП 9.13 тѧ молмъ влко. прꙁьр ... на раба твоего сего. пршедъша ꙁъванемь твомь СЕ 40а 10  съвръгъ рꙁꙑ къ нагꙑмъ сꙙ прмѣс. а вьпѧ тожде ꙁъван свꙙтꙑхъ. кръстꙗнъ смъ С 93.21 2. Покана [за пир, угощение и под.] даѧ пштѫ вьсе пльт.  ꙁъванъ на обѣдъ робомъ свомъ не подражвъ сꙙ прде к н҄емѹ. да ꙁъванмъ покажетъ свого съшьствꙗ вꙑсотѫ С 391.3 3. Звание, прозвище братѣ. стаѣ ꙁваню нбесномѹ прѧстънц. раꙁѹмѣте апстла Е 25а 13 Срв. СЕ95b 10 ꙇ въꙁъвавъ съꙁдане твое. ꙁъванемь стꙑмь. ꙇ ꙁбъравꙑ раба твоего сего. въ дховъное твое жте СЕ 98b 23 ѡле новое ꙁъване. ѡле дароване танꙑѩ въторое кръщене премеш дꙿнесь брате СЕ 90b 14 достоно ходт [стѫпат] ꙁъванью ἀξίως περιπατέω τῆς κλήσεως Отзовавам се на повика, призива на някого брате. молѭ вꙑ аꙁъ ѫжънкъ о гі. достоно ходт ꙁъванью. вь немьже ꙁъван бꙑсте СЕ 105b 12 Срв. СЕ90b 22—23 Е СП СЕ С Гр κραυγή βοή κλῆσις ἐσϑίασις ꙁьванъе ꙁьванье ꙁъван ꙁъванье Нвб звание книж ОА ВА ЕтМл АР РБЕ ЕтБАН зъванье ’покана’ диал НГер МлБТР зване ’гощавка’ диал ВА МлБТР РБЕ