Старобългарски речник
жьдат 
жьдат -жьдѫ -жьдеш несв ждѫ -ждеш 1. Чакам, очаквам идването на някого, нещо ꙇ бѣшѧ людье ждѫще ꙁахарѩ М Лк 1.21 З А нꙑнѣ женхъ хъ ... твоего ждетъ въхожденѣ СЕ 87b 25 подѣте. отьць бо небесъскꙑ погꙑбъшꙙѧ ждетъ овцꙙ ... овьцꙙ. клеврѣта ждѫтъ адама С 470.20—21, 23 Причаквам, дебна. мене ждѫтъ грѣшьнц погѹбт мѩ СП 118.95 2. Очаквам да настъпи, да стане, да се извърши нещо поношеніѣ пріаѣ дша моѣ  страсті. жьдахъ же со мъноѭ поскръбітъ ꙇ не бѣ СП 68.21 гі схе бже нашъ. повелѣвꙑ сѹхорѫкѹмѹ. въстат по срѣдѣ събора. ждѫще словес СЕ 40b 4 вѣровавъше жьдѣахѫ ꙗко  томѹ ꙁьлѹ оделѣт матъ стꙑ кононъ С 36.3 нъ въ тъ асъ не жьдаста сего вдѣт С 473.3 прѣданꙑ о деснѫѭ отꙿца сѣдтъ на небесехъ. а прѣдавꙑ въ адѣ нꙑнꙗ стъ вѣнꙑѩ ждꙑ мѫкꙑ С 406.1 Очаква ме, предстои ми нещо. прѣщене ослѹшанѣ. ждетъ тебе СЕ 54b 25—26 събер же неꙁамѹдъно. помьнѣт благаа. ждѫщаа любѧщмъ тѧ СЕ 100b 21 горе съгрѣшаѭштмъ.  мѫцѣ жъдѫштхъ С 168.12 3. Обикн. повел. и с отриц. Бавя се да извърша нещо, отлагам въꙁмѣте скоро вьꙁмѣте  не жьдѣте. аште л мѹдт мнте. самѣмъ вратомъ беꙁдрѫкѹ о себѣ вьꙁꙙт сꙙ велтъ С 465.28 не мѹдте. не ждѣте нъ подвгнѣте сꙙ С 467.8 М З А СП СЕ С Гр ἐκδέχομαι ἀπεκδέχομαι προσδέχομαι μένω ἀναμένω περιμένω ὑπομένω προσδοκάω ἀπόκειμαι ἀναβάλλω Нвб жъдѐя, жъ̀дя диал НГер ЕтБАН жъ̀дам РБЕ Срв жъ̀дан ’желан’ поет