Старобългарски речник
елнъ 
елнъ -а м 1. Елин, грък лѣпо же бꙑ вамъ елномъ покарѣт сꙙ ѹітелю вашемѹ омрѹ С 126.12 бож псан глетъ. нѣстъ рабъ свободь. нѣстъ богатъ  ніштъ. н варваръ. н скуѳъ. н елнъ н ждовнъ. вьс бо о господ дно смъ С 101.27 2. Гърчеещ се евреин бѣахѫ же еллн едн отъ въшедъшхъ. да поклонѧтъ сѧ въ праꙁдьнкъ М Йо 12.20 З А еда въ расѣане елнъско хоштетъ т. і ѹт ельлнꙑ М Йо 7.35 З 3. Езичник, привърженик на езическа религия  въꙁвратвъше сꙙ въ домъ. радовашꙙ сꙙ вьсѣмъ домомъ вѣровавꙿше гв. дꙗволъ же вдꙙ себе пѹста ... стрѣлѫ вълож. ꙗкоже раꙁгнѣвт елнꙑ.  на ѹбо стааго дръꙁнѫт С 537.17 събра сꙙ на мѣсто то мѫж  женꙑ.  младенц. ждове  лн.  крьстꙗнъско множьство С 109.1 М З А С От гр ῞Ελλην еллнъ ельлнъ лнъ Нвб елин ОА ВА МлБТР АР ЕтБАН БТР РБЕ