Старобългарски речник
дѹшьнъ
дѹшьнъ
-ꙑ
прил
1. Душевен
фарсе же ꙁъвавꙑ го на обѣдъ. та въ дѹшьнѣѣмъ с дѣльнцѣ хѹльнꙑ ковааше на н҄ь мꙑсл
С
392.27—28
не ослꙋшавъ сꙙ сьнде ꙁъ пѹстꙑн҄ꙙ. прде въ нареенꙑ градъ. обрѣте богоборънꙑѧ ерес потопъ дѹшнꙑ
С
191.10—11
свом кръвьм остте сꙙ отъ грѣхъ же пльтѭ побѣждем бꙑсте. крѣпостѭ дшънѫѭ побѣдте
С
108.22
ождааше ѹбо сѫда ... ождааше сьвѣдѣтел҄ь. дѹшънꙑ сьвѣдѣтел҄ь
С
432.11
сьвлаꙙште же рꙁꙑ бѣлꙑѧ не съвлате бѣлост дѹшьнꙑѧ. тѫ бо одеждѫ аште вꙑ сам не отъвръжете
С
507.30
2. Одушевен, жив
беꙁдѹшьно стьство. дѹшьнаа жвотънаа ꙁнесе
С
495.26
С
Гр
τῆς ψυχῆς
τῶν ψυχῶν
ἔμψυχος
Нвб
ду̀шен
НТ
ЕтМл