Старобългарски речник
грѧдꙑ 
грѧдꙑ - прич прил 1. Бъдещ глааше же сходѧштмъ народомъ. кръсттъ сѧ отъ него. ꙇштѧдѣ ехдънова. къто съкаꙁа вамъ бѣжат отъ грѧдѫштааго гнѣва М Лк 3.7 З А СК нѫ грѣдѫщаго въꙁскамъ. тѣмже ѹбо въꙁносмъ жрътвѫ хвалѣ внѫ бв сїрѣъ плодъ ѹстнамъ. сповѣдаѫщем сѧ мен его Е 34а 3 2. Като същ. грѧдѫще ср ед грѧдѫща, –ꙗ ср мн τὸ μέλλον, τὰ ἐρχόμενα, τὰ μέλοντα Бъдещето раꙁбонка грꙙдѫште просвъша с прѣвелкꙑ даръ дномѣ асѣ покаꙁа С 427.12 н о себѣ бо глат матъ. нъ елко аще ѹслꙑштъ. глат матъ. ꙇ грѧ(дѫ)штаа въꙁвѣсттъ вамъ М Йо 16.13 З А пае же не се тъьѭ мѣахѫ. же ветъхꙑѧ (!) мъ въспомнааше благодѣанꙗ. нъ  но бол҄ьше. же грꙙдѫшта мъ прѣжде каꙁааше С 417.23 въ грѧдѫще врѣмѧ εἰς τὸ μέλλον В бъдеще, по–късно, по–нататък г остав ѭ  се лѣто доньдеже ѭ окопаѭ окрьсть.  осꙑплѭ гноемь.  аште ѹбо сътвортъ плодъ. аще л же н. вь грѧдѫштее врѣмѧ посѣеш ѭ М Лк 13.9 З вѣкъ грѧдꙑ ὁ αἰὼν ὁ ἐρχόμενος Оня [задгробният] свят ѣко нктоже естъ. ꙇже оставтъ домъ л родтелѧ. л братрѭ л женѫ. л ѧда. цсрствѣ бжѣ рад. ꙇже не вьспрметъ мъножцеѭ вь врѣмѧ се.  въ вѣкъ грѧдѫщт жвотъ вѣънꙑ М Лк 18.30 З нктоже естъ же оставтъ домъ. л братрѭ л сестрꙑ. л оца л матерь. л женѫ л ѧда л села ... мене рад  еванћлѣ. аште не матъ прѩт съторцеѭ въ врѣмѧ се нꙑнѣ домовъ  братрѩ  сестръ. ꙇ отца  матеръ  ѧдъ  селъ. по ꙁгънан. ꙇ вь вѣкъ грѧдѫшт жвотъ вѣьнꙑ М Мк 10.30 З жꙁнь грѧдѫщꙗ ἡ ζωὴ μέλλουσα Вечният живот, раят; място, отредено за праведниците ꙇ по срѣдѣ обѣма раꙁбоінікома бъ. раꙁѹмънѹмѹ раꙁбоінікѹ ѣвлѣѩ сѧ. ꙇ по срѣдѣ настоѩшті жіꙁні. ꙇ грѧдѫшті. сѫді вѣънъ сѣдѧ К 13b 38—39 Срв. С451.12 М З А СК Е СЕ К С Гр μέλλων [ὁ] μετὰ ταῦτα грѣдꙑ Нвб гредущ, грядущ книж остар ОА ВА МлБТР РБЕ РРОДД