Старобългарски речник
гор҄ь 
гор҄ь -гор҄ьш -гор҄е прил срав 1. Полош ꙇ нктоже прставленѣ плата не бѣлена. не прставлѣатъ рꙁѣ ветъсѣ. аште л же н въꙁьметъ конецъ отъ неѩ новое. отъ ветъхааго. ꙇ горьш дра бѫдетъ М Мк 2.21 З тъгда ꙁдетъ  пометъ дрѹгꙑхъ дрѹгꙑхъ горешъ седмь дхъ. ꙇ въшедъше жвѫтъ тѹ. ꙇ бꙑваѭтъ послѣдьнѣа лкѹ томѹ горьша пръвꙑхъ М Лк 11.26 З по томь же обрѣте  с. въ цркве. ꙇ рее емѹ. се цѣлъ бꙑст к томѹ не съгрѣша. да не горе то бѫдетъ М Йо 5.14 З А такъ бо естъ ꙁълꙑ тъ корень. бѣса горьі дшѫ нашѫ бѹѭ творітъ К 4b 11 повелѣ горьшꙙ въꙁложті на н҄ь ранꙑ. да вь тѣхъ ѹмьретъ С 47.6  словесꙑ бож тѣшмъ. гор покаꙁааше сꙙ. мар сестрꙑ ѹже ѹмъръш С 282.1 а ꙁавст дѹшꙙ своѧ. гор творꙙшта т гно. не скꙑдаш С 338.29 ꙿто глагол҄ѫ о вльцѣхъ некротъкꙑхъ. нъ  львъ некротъкꙑхъ горьш С 385.30 он же вельм вьсмꙗвьше сѧ рѣшѧ. не маш того створт да жв ꙁгормь. пон рее. горе есть ꙁѣло ѹмьрьшѹ ꙁьгорѣт С 131.12 се бо ного горе пае же оно не ꙁьло же ꙁьло страдат. нъ ꙁъло же сътворт С 406.7 По–неприятен, по–тежък. въста отъ мрътвꙑхъ. і бѫдетъ послѣдьнѣа лесть горьш пръвꙑѩ М Мт 27.64 З А 2. Като същ. гор҄ьше ср ед τὸ χεῖρον Това, което е по–лошо пронꙑрв же ловѣц  ародѣцꙙ. на горьше прѣспѣѭтъ льстꙙште льстьм С 214.21 вьсѣхъ гор҄ь χαλεπώτατος Найлошият, по–лош от всички нъ таковꙑ  толкꙑ. же толка дара сьподобьнъ. въ скорѣ вьꙁнесенмъ нѣкꙑмъ л веланмъ. ѧтъ. въ сьгрѣшень попѹштенъ бꙑстъ въпаст.  въ сьгрѣшень вьсѣхъ горше. прѣскврьнънꙑ бо врагъ родѹ лскѹ С 519.15 въ гор҄е прт εἰς τὸ χεῖρον ἔρχομαι Стане ми по–зле ꙇ жена една сѫшт въ тоен кръве лѣтъ дьвѣ на (де)десѧте. ꙇ много пострадавъш отъ мъногъ бал. ꙇ ждвъш вьсе свое. ꙇ н едноѩ польѕѧ обрѣтъш. нъ пае въ горе пршьдъш М Мк 5.26 З СК У М З А СК У К С Гр χείρων χειρότερος πικρότερος πονηρότερος χαλεπώτερος Нвб Ø