Старобългарски речник
гон҄ень 
гон҄ень -ꙗ ср Гонение, преследване не матъ же корене вь себѣ. нъ врѣмьнъно естъ. бꙑвъш же пеал  гоненю словесе рад. абье съблажнѣатъ сꙙ М Мт 13.21 З. Срв.Мк 4.17 М вь лѣтѣхъ лк҄нꙗ цра. бѣаше гон҄ен велко на крьстꙗнꙑ С 68.24—25 потомъ же съ пѡномъ сѫшт ѧта бꙑстъ. въ гон҄ен томь С 132.17 въ то же врѣмѧ гон҄енꙗ. обрѣтошꙙ сꙙ въ персьстѣ ꙁем С 255.10 гон҄ен бꙑстъ на црькв хрстосовꙑ.  на ътѫштꙙѧ вьседръжтелꙗ бобога (!) С 254.29 по мꙿноꙁѣ же врѣмен мнѫвъшѹ гон҄еню отъ беꙁаконънꙑхъ на крьстꙗнꙑ. поставшꙙ рмьꙗне црѣ менемь костантна С 539.13 М З СЕ С Гр διωγμός гон҄ен Нвб го̀нене, гонѐние ОА ВА АК Бот НГер ЕтМл МлБТР АР РБЕ ДА Срв гон ’хайка’ РРОДД