Старобългарски речник
гно 
гно -ꙗ м 1. Тор г остав ѭ  се лѣто доньдеже ѭ окопаѭ окрьстъ.  осꙑплѫ гноемь М Лк 13.8 З аште же соль обѹѣатъ о емъ осолтъ сѧ. н вь ꙁем н въ гно трѣбѣ естъ М Лк 14.35 З потрѣбішѩ сѩ въ ѩньдорѣ. бꙑшѩ ѣко гноі ꙁемьноі СП 82.11 2. Гнойна рана, гной нщъ же бѣ еднъ ... ꙇже лежааше пр вратѣхъ его гнонъ ... нъ  пс прходѧште облꙁаахѫ гно его М Лк 16.21 З А Образно. а ꙁавст дѹшꙙ своѧ. гор творꙙшта т гно. не скꙑдаш С 338.29 пльнъ гноꙗ σηποειδής [ вар. πισσοειδής] Пълен с нечистота [образно] ѡ ꙁавст корабью гноꙗ пльнь некръстьнааго ... тво старѣшна стъ дꙗволъ. кръмнкъ ꙁмꙗ. а канъ прѣждънкъ С 400.5 Изч М З А СП С Гр κόπριον κοπρία κόπρος σῆψις ἔλκος гноі Нвб гной ОА ВА НТ Дюв НГер МлБТР ЕтМл ЕтБАН БТР АР РБЕ ДА