Старобългарски речник
въсланꙗт сѧ 
въсланꙗт сѧ -въсланꙗѭ сѧ -въсланꙗш сѧ несв Осланям се, опирам се на някого тво бо люде мꙑ  овьцꙙ паствнꙑ твоѧ.  тебѣ вьс въсланꙗмꙿ сꙙ.  тебѣ славѫ  благодарен въꙁдамъ С 342.22—23 Изч С Гр ἐξαρτάομαι Нвб възсланям [се] остар диал ОА НГер БТР АР РБЕ възслонявам се диал НГер РБЕ