Старобългарски речник
въꙁлежат 
въꙁлежат -въꙁлежѫ -въꙁлежш несв 1. Лежа, излягам се бѣ же еднъ въꙁлежѧ отъ ѹенкъ его на лонѣ свѣ М Йо 13.23 З  ѹꙁьрѣ въ папрьтѣ тоѧ ьстънꙑѧ црькъве. мѫжа ѹдъна свꙙта вьꙁлежꙙшта  ѹмраѭшта С 296.6 2. По древния обичай — храня се излегнат до масата въꙁлежѧштемъ мъ. ꙇ ѣдѫштемъ ре(ре)е с. амн глѭ вамъ М Мк 14.18 З егда же ѹмꙑ ногъ хъ. прѩтъ ріꙁꙑ своѩ.  въꙁлежааше А Йо 13.12 аще бо кто вдтъ тѧ м(ѫ)ща раꙁѹмъ въ трѣ(б)щ() въꙁлежѧща. не съв(ѣс)тъ л емѹ немощнѹ сѫщѹ. съꙃ()ждетъ сѧ ѣст долѡжрътвънаѣ Е 3б 2 съ мꙑтар въꙁлежааше.  съ любодѣцам жвѣаше С 474.1 въꙁлежѧще м мн οἱ ἀνακείμενοι Хранещите се, присъстващите на трапезата сътворшѧ же (е)мѹ веерѭ тѹ. ꙇ маръта слѹжааше. лаꙁаръ же еднъ бѣ отъ въꙁлежѧштхъ съ нмъ М Йо 12.2 З А СК М З А СК О Е СЕ С Гр ἀνακείμαι κατάκειμαι ἀναπίπτω вьꙁлежат Нвб възлягам [се] ОА ВА ЕтМл БТР РБЕ Срв възлегало ср РРОДД