Старобългарски речник
въдаꙗт 
въдаꙗт -въдаѭ -въдаш несв Давам, отдавам расмотр же стꙑ потрѣбьнѹ бꙑт. настѫпат на вьсꙙ прходꙙштꙙѧ к н҄емѹ. свохъ рад страст ... ѹвѣдѣвъше же обꙑа го. въдаꙗхѫ себе раꙁльнꙑм одръжм страстьм. да то съвръшаатъ к н҄мъ ... пометаахѫ сам сꙙ прѣдꙿ н҄мъ. ꙗкоже настѫпат мѹ на н҄ꙙ С 556.17 въдаꙗт себе въ вѣрѫ кого πιστεύω ἐμαυτόν τινι Доверявам се някому самъ же съ не въдааше себе въ вѣрѫ хъ. ꙇмъже самъ вѣдѣаше въсѧ М Йо 2.24 З Изч М З С въдаат Нвб вдавам [се], вдам [се] ВА НГер ЕтМл ЕтБАН БТР АР РБЕ