Старобългарски речник
въвѣрт 
въвѣрт -въвѣрѭ -въвѣрш св 1. Изпълня с вяра, накарам някого да повярва в нещо родъ іже не ісправі сръдьца своего. ї не въвѣрі съ бмь дха своего СП 77.8 вждѫ  проповѣдѣ. навꙑкнѫ  наѹѫ. вѣрѹѭ  вьвѣрѫ СП 511.3 нъ да ѹвѣдꙙтъ ꙗко  жвъ самохотьнѣ пострада. же пострада. се  пеать  камꙑ  стража.  не могошꙙ го ѹдръжат. нъ дно бꙑватъ тъьѭ. же обленѹ бꙑт гробѹ.  вьвѣренѹ бꙑт отъ сего въстаню С 444.16 2. Поверя; окажа доверие не бо нъ  о вноградѣ отъда дѣлател҄емъ  отде.  сьде вьвѣрвъ отде. да ѹвѣс го длъготрьпѣн С 376.14 Изч СП С Гр πιστόομαι πιστεύω ἐμπιστεύω вьвѣрт Нвб вверя̀ остар ОА ВА НГер РБЕ въверя̀ ЕтМл РРОДД