Старобългарски речник
вльнꙗт сѧ 
вльнꙗт сѧ -вльнꙗѭ сѧ -вльнꙗш сѧ несв сег деят същ вльнꙗѩ сѧ м ед ὁ χειμαζόμενος Оня, който пътува по вълните, люшкан от буря сѣдꙙштмъ въ тьмѣ сльньце правьдьно ꙗв сꙙ. вл҄ънꙗѭштмъ отш.  невлънꙙште сꙙ прстанште С 251.21 Изч С влънꙗт сѧ Нвб вълнея се остар РРОДД Срв вълнувам се ОА Дюв НГер МлБТР ЕтБАН АР РБЕ ДА