Старобългарски речник
влъхвъ 
влъхвъ -а м Мъдрец, предсказател, влъхва се влъсві отъ въстокь. прідѫ въ ермⷧъ А Мт 2.1 СК тогда родъ та прꙁьвавъ вльхвъ. спꙑта ѿ ніхъ. врѣмѧ ѣвльшѧѩ сѧ ѕвѣꙁдꙑ А Мт 2.7 СК тогда родъ відѣвъ ѣко порѫганъ бъⷭ҇ отъ влъхвъ. ꙁб всѧ отрокъ ... ѿъ двою лѣтѹ  нже. по лѣтѹ еже спъта отъ влъхвъ А Мт 2.16 СК Магьосник, заклинател. жьреш л богомъ ѹбо влъшве.  непрѣподобьне. л н С 111.21 вдѣвъше же неьств вльсв бꙑвъше то ѹдо.  дввъше сꙙ ѹжасошꙙ сꙙ С 268.29—30 потомъ нѣкотор отъ влъхвъ. обадшꙙ свꙙтаꙗ. їѡна  варахса. къ трьмь старѣшнамъ влъшъскꙑмъ С 256.24 то ѹбо смонъ вльхвъ. кръствъ сꙙ  раꙁгнѣвавъ сꙙ.  петромъ осѫжденъ. дарꙑ прнесъ. да непродамꙑ даръ кѹптъ С 363.6 А СК С Гр μάγος ἀρχίμαγος ὁ ἄνομος вльхвъ Нвб влъхв, влъхъв остар Дюв НГер ДА влъхва м ВА НТ Бот МлБТР ЕтМл ЕтБАН БТР АР РБЕ РРОДД ДА