Старобългарски речник
владꙑьскъ 
владꙑьскъ -ꙑ прил Божи, на Господа ѹмѫдр . вьꙁлѣ на нь благодѣть.  раꙁѹмъ. ꙇже отъ влⷣ҇аьскааго твоего дха СЕ 95а 3 ослѣпьнѫ ꙁавсть на владꙑьскѫ славѫ подвгꙿ С 322.24 насладшꙙ же сꙙ владꙑьска обраꙁа  гласа.  лактꙑ ѳомѫ потꙑкаахѫ С 502.16  ловѣка въ прьвꙑ постав. владꙑьскъ санъ. отъметаѧ ѹбо вьера. владꙑьскъ л҄егеонъ С 463.6 Като същ. владꙑьскаꙗ ср мн τὰ τῆς ἐξουσίας В християнството — нещата, които подобават на Бога въера съмотрьлвънаꙗ творꙙ. а дьнесь владꙑьскаꙗ. вьера пльтьскаꙗ. а дьнесь господьскаꙗ дѣѧ С 449.22 СЕ С Гр ἡγεμονικός δεσποτικός τοῦ δεσπότου ἀρχαῖος Нвб владически остар ВА НГер МлБТР ЕтМл ЕтБАН РБЕ Срв владишки ОА ВА АК МлБТР ЕтМл АР БТР РБЕ