Старобългарски речник
вна 
вна -ꙑ ж 1. Вина, провинение, грях не обрѣтъ н едноѩ же о лвцѣ семь внꙑ. ѩже на нь вадте М Лк 23.14 З ꙇ положшѧ връхѹ главꙑ его внѫ напсанѫ. сь естъ цсрь юдескъ М Мт 27.37 З А СК на негоже арꙿхерѣ ꙇскашѧ внꙑ съмрьтьнꙑ СЕ 48а 7 да ꙿто внꙑ ѧже дѣл҄ъма хотꙙтꙑ  ꙁгѹбт С 396.12 не моꙁ не вѣроват да не въ внѫ въпадеш С 239.4 л кѫѭ внѫ обрꙙштемъ на погѹбьн го. да пробрꙙштемꙿ грѣхъ себѣ С 215.27 2. Причина, основание  бѫдетъ т ... ѹтѣшенью вна СЕ 92b 16 нъ семѹ вьсемѹ вна ꙁълаꙗ ꙁавсть С 388.22 отъ внꙑ же тоѧ нѹдмъ бѣаше прое жт въ ма(на)стꙑр свомъ С 548.30 ѹвѣдѣвъ же отъдано.  коѧ внꙑ рад. прведе дрѹго клюсꙙ С 552.4 отъ внꙑ же таковꙑ. срацномъ нѣ въ ко врѣмꙙ хотꙙштемъ поплѣнт ѧ С 569.15 вна же намъ стъ свꙙтааго праꙁдьньства.  тръжьства сего хъ С 479.25 3. Извинение, предлог, повод нꙑнѣ же  внꙑ не мѫтъ о грѣсѣ своемъ М Йо 15.22 З А СК да не мѣѭтъ внꙑ невѣрьꙗ. н да глагол҄ѫтъ ꙗко проста лка пропꙙхомъ С 482.9 внꙑ скааше како сꙙ бꙑ съ братѭ поꙁналъ С 367.24  но толко жде обѣштаваѭште дат е. аште въꙁможетъ ꙁапꙙт бжю рабѹ акѡвѹ. ꙗкоже мъ тоѭ вноѭ. въꙁмошті отъ ꙁемьѧ своѧ съ стѹдѹмъ мѫжа отъгнаті С 515.5 4. Задължение ꙇже сънѣдаѭтъ домꙑ въдовцъ.  вноѭ далее молѧтъ сѧ М Лк 20.47 З, А, СК.Срв. Мт 23.13 М ЗI аште тако естъ вна лкѹ съ женоѭ. ѹнѣе естъ не жент сѧ М Мт 19.10 ЗI А СК беꙁ внꙑ ἀϑῷος Невинен съгрѣшхъ прѣдавъ крьвь беꙁ внꙑ С 362.30 вна словесьнаꙗ προφάσεως λόγος Словесен предлог [претекст, основание, повод] аште да не бꙑсте хранл. мнѣ внѫ словесьнѫѭ оставл бꙑсте С 439.4—5 М З А СК Б О СЕ К С Гр αἰτία αἴτιον πρόφασις ἀφορμή έ᾿γκλημα ὑπόϑεσις λαβή ἀξία ὕλη τρόπος τοῦ ϑανάτου ἀπολογία παραίτιος Нвб вина ОА ВА НГер МлБТР ЕтМл ЕтБАН АР РБЕ БТР ДА