Старобългарски речник
велань 
велань -ꙗ ср Високомерие, надменност веланмъ страст вьсѫ дѹшѫ ꙁьлѣ обтрвъше С 333.18—19 въ скорѣ вьꙁнесенмъ нѣкꙑмъ л велаанмъ. ѧтъ. въ. съгрѣшень попѹштенъ бꙑстъ въпаст С 519.13—14 ѹгодно бв кротость. пон҄еже  неправьднꙑ кнꙙꙁь. велань рад отъпаде С 545.14 С Гр τῦφος φαντασία φρύαγμα οἴησις велаане велан Нвб величание книж остар ОА ВА НГер Срв МлБТР ЕтМл АР РБЕ