Старобългарски речник
бѣдьнъI 
бѣдьнъ -ꙑ прил Постигнат от беда, беден, нещастен пакꙑ ꙁаклнаѭ вꙑ вꙿсѣкъ гадъ. ѡтдѣте отъ лоꙁѣ. ѡтъ нвꙑ. ѡтъ врътоградъ. аще не послѹшаете мꙿне бѣдънааго. лскꙑѩ пьтцѧ ꙁѣдѧтъ васъ СЕ 59b 9—10 Като същ. бѣдьнъ м ед бѣдьн м мн κυλλός, κυλλοί, οι῾ ἀνάπηροι Недъгавият, страдащият от някакъв недъг добрѣа т естъ вънт въ жвотъ хромѹ л бѣдънѹ М Мт 18.8 ЗI вдѧще нѣмꙑ глѭштѧ. бѣдънꙑѩ съдравꙑ. ꙇ хромꙑѩ ходѧштѧ М Мт 15.31 ꙇ нштѧѩ  бѣдънꙑѩ  хромꙑѩ  слѣпꙑѩ въвед сѣмо М Лк 14.21 З А СК М З А СК ЗП СЕ С Гр ταπεινός κυλλός бѣдънъ Нвб бèден ОА ВА Бот Дюв НГер МлБТР ЕтМл ЕтБАН БТР АР РБЕ бедний НГер беден ’зъл, лош’ ДА