Старобългарски речник
божьствьнъ 
божьствьнъ -ꙑ прил 1. Който принадлежи на Бога, божествен ѣкоже глеⷮ҇ гь бжсьнꙑм свомі ѹстꙑ Р II 3.2 тꙑ вь свое памѧт бжсьнѣ съдръжш вꙿсѣхъ дѣлеса  словеса Р VII 4.15 2. Който произхожда, идва от Бога; божествен еръданъ въꙁврат сѧ вьспѧть. вдѣвъ огнъ бжествьнꙑ. пльтъскꙑ съходѧщь надь нь СЕ 3а 12 ꙇ съподоб  стоѣнью стааго твоего олътарѣ. ꙇ обещьнка бжетвънꙑхъ твохъ танъ СЕ 74а 24—25 въ стнѫ богатъ вълагалще бо понесе. пльно божьствьнааго богатьства С 453.16 Срв. К14b 27  стъ ꙁѣло старъ.  свѣтьлъ лцемъ ...  божьствънꙑѧ благодат напльн҄енъ С 302.21—22 їѡанъ же ... божъствънꙑѧ сласт въкѹсвъ. млъан рад сеѧ сꙙ любꙙ дръжааше С 292.11 божьствьнаꙗ ср мн τὰ τῆς ϑεότητος Божествени, небесни дела въера. (.)лътьскаа. а дьнесь господьскаа дѣѩ. (.)ъера скаа. а дьнесь бжественаа дѣетъ К 13а 23 Срв. С449.24 3. Който е свързан с култа към Бога; божи аште съсѫдъ. же мьноѭ мьнѣнѣ освѧштенъ ...  божьствънааго твого мура подобьнъ ... непотрѣбьнѣ прѣдъ твомъ вельствомъ бꙑстъ С 287.15 4. Като прозвище на светец, апостол и др. — подобен на Бога ѣкоже  бжсьнꙑ аплⷪ҇ глⷮ҇е. вѣсте л браѣⷮ҇ любмаа Р II 2.26 божъствьнꙑ же їѡаннъ не хотѣаше т тамо С 290.7—8 СЕ К С Х Р МЛ Гр ϑεῖος ϑεσπέσιος ϑεόπνευστος τής ϑεότητος αὐτοῦ ὀ ϑεῖος τὸ ϑεῖον божествьнъ божъствънъ божъствьнъ Нвб божествен ОА ВА НТ АК Бот МлБТР ЕтМл ЕтБАН БТР АР РБЕ божествений остар НГер