Старобългарски речник
блажт 
блажт -блажѫ -блажш несв Смятам някого за блажен, облажавам ꙇ въꙁрадова сѧ дхь мо ... се бо отъ селѣ блажѧтъ мѧ вьс род М Лк 1.48 З А СК відѣ л ѣко тѣхъ подобаетъ пае ... плакат сѧ творѧштхъ ꙁъло. а страждѫштхъ ꙁьлѣ блажіт К 3b 29 блажѫ рѫцѣ тво пркоснѫвъш сꙙ божхъ ребрѣхъ С 457.23 Срв. С457.25, 28, 30 блажѫ рамѣ тво понесъш носꙙштааго ловѣка С 458.1 Срв. С458.2, 4 пон҄еже бо  петръ гда сповѣда хса блажааше сꙙ С 379.13 Прославям, възхвалявам. блаж ѹбо по ꙁвѣст пострадавъшааго мѫен С 82.8 отдошꙙ. славꙙште ба.  блажꙙште рабꙑ го С 531.1 блажмꙑхъ м҃ сѫтъ мѫжь С 82.15—16  н҄хъже славт  велат не блажꙙтъ С 339.10 блажт сѧ Изч М З А СК К С Гр μακαρίζω Нвб Срв блажа̀ ВА НТ Дюв МлБТР ЕтМл ЕтБАН АР РБЕ