Старобългарски речник
бесловесьнъ 
бесловесьнъ -ꙑ прил 1. Лишен от способност да говори, безсловесен отꙿц ваші акꙑ бесловесънаꙗ жвотъна ѹ прѣльст бѣахѫ С 27.16 рѣшꙙ ѹбоꙗхомъ сꙙ г мѫкъ.  съвъсхꙑштен бꙑхомъ ꙗко бесловесьн жвот С 108.9 тъгда  рбꙑ бесловесьнꙑѧ ꙁнесошꙙ водъ С 495.30 ѹмрьтввъ сꙙ самохотьѭ. ꙗко бесловесънѫ нѣкакѫ  несамовол҄ьнѫ дѹшѫ мꙑ С 273.13 2. Безразсъден, неразумен дьнесъ жрѣбꙙ готовамо стъ. бесловесьнꙑхъ странъ. прьво несловесъно въꙁбѹꙗн С 321.26 Изч С Калка от гр ἄλογος Превежда и гр. ἀλόγιστος бесловесънъ Нвб безсловесен книж ОА ВА АК Бот МлБТР ЕтМл АР БТР