Старобългарски речник
беꙁаконьнкъ 
беꙁаконьнкъ -а м Беззаконик, престъпник; грешник, неправедник, нечестивец събꙑстъ сѧ псаное еже глтъ. ꙇ съ беꙁаконьнкома прътенъ бꙑстъ М Мк 15.28 З А СК сконъаѭтъ сѩ грѣшьніці отъ ꙁемлѩ.  беꙁаконніці. ѣко не бꙑті мъ СП 103.35 беꙁаконнкъ праведьнка. ꙇ творьца ꙁакономъ. обѣштаваетъ сѧ даръствоват К 14b 15 Срв. С453.6 довьлѣтъ бо мѹ беꙁаконнкомъ  прѣстѫпнкомъ ꙁъват  С 214.4 вдѣшꙙ бо беꙁаконнц  осꙙꙁашꙙ ѹдесꙑ ѹдотворца бога С 323.12 М З А СК СП К С Калка от гр [ὁ] ἄνομος [ὁ] παράνομος Превежда и гр. ὁ ἀχάριστος беꙁаконнкъ беꙁаконнкъ Нвб беззаконник ОА ВА НГер МлБТР ЕтМл РБЕ