Старобългарски речник
аран 
аран -ъ м мн Ариани, последователи на еретическото учение на Арий [IV в.] вьꙁвѣст же  къ старѣшнѣ мъ. же бѣ въ то врѣмꙙ старѣшна араномъ. менемъ дмофлъ сце глагола. вѣрѹ вь нкескааго събора ꙁаповѣд С 200.3 прꙁъвавъ въ црькꙿве вьсꙙ арꙗнꙑ глагола к н҄мъ. братꙗ. цѣсарь ловѣколюбвъ стъ С 200.14 тако го же (!) аран до етꙑръ десꙙтъ лѣтъ правовѣрънꙑхъ цръкв дръжашꙙ С 200.24 свꙙтааго оца нашего їѡана арꙿхеппа констаньтнꙗ града ꙁлатоѹстааго. о свꙙтѣмь ѳомѣ апостолѣ.  на аранꙑ С 508.12 Изч С От гр [οἱ] ᾿Αρειανοί Превежда и гр. ἡ ᾿Αρειανικὴ ϑρησκεία арꙗн Нвб ариани ВА Срв арианин, арианец ЕтМл