Речник на Патриарх Евтимий
проклѧт  
проклѧт -прокльнѫ -прокльнеш св (8) Прокълна.  хже т прѧшѧ, прємлемь,  хже проклѧшѧ, проклнаемь ЙП 187.23 „Аще кто вамь благовѣстть пае, єже прѣѧсте, проклѧть да бѫдеть“ ЙП 189.9 Аще аг͠гель благовѣстть вамь пае, єже прѣсте, проклеть да бѹдеть Антим 242.21 Същото значение и в ЙП 189.10 190.32. проклѧтъ Като прил. Прокълнат. Крⷭть ѻргань бѣше съмрьтны проклеть.  ѡбраꙁь єго ѿбѣгателꙿнь  ѿврьжень ИМ 170v.18 Егоже ꙁвръжена  проклета ѿ ꙁдравые ѿгнаше вѣры  цр͠кѡвнаго събора Конст 430v.37 проклѧт Като същ. м. мн. Прокълнатите, грешниците.  мѫнаа ѡна мѣста  стѹдъ, хотѧщї̆ быт грѣшнымь,  люты̆  конены̆ ѡтвѣтъ, еже: „ѡтдѣте ѡт мене, прѡклѧтї“ Филот 89.11