Речник на Патриарх Евтимий
вънѣшьнь  
вънѣшьнь - прил (6) Външен.  ѡт вънѣшныѧ страны свѧтый потїрь цѣловавь, прꙁывает  пакы дїакѡна ЛЙЗ 303.18 // Прен. Плътски. Елко вънѣшны нашь л͠кь растлѣвает се, толко вънѹтрьнї ѻбнавлꙗет се д͠нь д͠не Нед 609v.25 вънѣшьн Като същ. м. мн. Тези, които стоят отвън. пршед дїакѡн блꙁь свѧтых дверей, покаꙁѹет  съ ѡрарем свомь къ вънѣшнмь, глаголѧ велегласно:  въ вѣкы вѣкѡм ЛЙЗ 292.8 Поѫщм же вънѣшнмь трїсвѧтое, дїакѡн стоть блꙁѹ їереа ЛЙЗ 292.10 самь ѹбо дїакѡн въꙁмет свѧтый потїрь , обращꙿ сѧ къ ꙁападѡм, покаꙁѹѫ его къ вънѣшнмь ЛЙЗ 304.7 вънѣшьнꙗꙗ Като същ. ср. мн. Външните (мирските) неща. рад сего, себе блюдѹщ,  єже мать. любть,  єже хощеть, мать, нтоже ѡт вънѣшнхь въ себе прїемлющ I Никод 218.17