Исторически речник
властел҄ь  [+]
NmosNmgsNmdsNmasNmEsNmis
властел҄ьвластел҄ꙗ, властел҄ѣвластел҄ювластел҄ьвластел҄ꙗ, властел҄ѣвластел҄емь, властел҄емъ
NmlsNmvsNmopNmgpNmdpNmap
властел҄властел҄ювластел҄е, властел҄властел҄ь, властел҄ъвластел҄емъ, властел҄емь, властел҄ьмъ, властел҄ьмьвластел҄ѧ, властел҄е
NmipNmlpNmOuNmGuNmDu
властел҄, властел҄ꙑвластел҄хъ, властел҄хьвластел҄ꙗ, властел҄ѣвластел҄ювластел҄ема
властел҄ь -ꙗ м 1. Властелин, владетел ѡ дѫбе блаженꙑ. гоже цѣсаре ътѫтъ. властеле  вельмѫжꙙ любꙙтъ С 354.5—6 2. В християнството — власти, един от деветте ангелски чина в небесната йерархия егоже трепещѭтъ. вдмаа  невдмаа. аћл ꙇ архћл. прѣстол ꙇ гдествѣ. властел ꙇ дръжавꙑ СЕ 45b 21 подъ властел ѹненъ бꙑт εἰμὶ ὑπὸ ἐξουσίαν τασσόμενος Подчинен съм, намирам се във властта на някого ꙇбо аꙁъ лвкъ есмъ подъ властелꙑ ѹненъ. ꙇмѣѩ подъ собоѭ воѩ М Лк 7.8 Изч М З А СЕ С Гр ὕπαρχος [вар. έ᾿παρχος] Нвб властел остар поет ОА РБЕ Срв властелин ВА МлБТР ЕтМл ЕтБАН АР РБЕ БТР